It´s a race! naar de overkant

Daar gaan we, voor de tweede keer op pad in een race die al na 12 uur voor ons een verloren zaak leek. Met RUIM twee dagen achterstand halen we de Thor Heyerthal, the Eye of the wind en de Regina Maris niet meer in natuurlijk. Dat betekend op de Azoren maar één ding: gezichtsverlies!
Onze Kapitein Ingo is druk aan het rekenen en ziet de kans stiekem toch nog wel een in een hoekje liggen, met de juiste koers en een flinke vaart snellen we over de hoge golven de rest van het veld achterna. Wat ze zeggen over de underdog blijkt toch waar te zijn want na een week liggen we alweer op gelijke hoogte met de rest, wat spannend. Al voelen wij ons al wel de morele winnaars want we hebben immers meer dan 2 dagen goed te maken. Toch vinden we dat we als eerste aan moeten komen in Horta, om ons tot terechte winnaar uit te kunnen roepen.
De drukte rondom de race komt op een wat lager pitje als we dinsdag (19de) in een storm terecht komen. De crew zag het al op tijd aankomen en we waren druk bezig met een stormrondje: patrijsluiken dicht, zeilen weg enzv. Als we plots getroffen worden door een enorme golf die over het hele schip heen zwiept, de kracht is zo enorm dat ons schip haast plat komt te liggen. Ik stond gelukkig net bij een muur die dus even de vloer werd, velen anderen aan boord kwamen er minder goed af (gebroken en gekneusde botten, scheuren in enkelbanden etc). Op dat moment gaan ook alle alarmen af en krijgen we het bericht dat er water in the Mainhold stroomt! Dan stijgt de spanning je toch wel even naar de strot. Gelukkig blijkt het “maar” het geval te zijn dat de ventilatieroosters nog niet dicht waren en daar de golf door naar binnen sloeg. Door het zoute water hebben we nu wel kortsluiting, bij de gezellige sfeer van de noodverlichting zingen we maar liedjes in de pantry boven op alle lifesuits om de spanning te verdrijven. Daarna kunnen we gelukkig lekker eten en kruipt iedereen zijn bunk in.
Daar zijn de meesten van ons dan ook 24 uur gebleven, wat een ellende! Je wordt door elkaar geschud fatsoenlijk lopen is er zonder gevaar niet bij (ik durf me haast niet te bewegen vanwege de nek). De ventilatie staat dicht dus het is een enorme sauna en alle ramen zijn stormvast afgesloten dus je ziet niet wat er buiten gebeurd. Zelfs in je bed kun je niet slapen zonder je vast te zetten tussen je reddingspak en slaapzakrol, het is een hele belevenis. Op donderdag komt iedereen weer boven druppelen en blijkt het schip ook wat schade te hebben geleden, zo is de zender stuk en kunnen we geen sailmail meer ontvangen.
Grappig is dat de golven daarna wel hoog bleven maar je dan echt het gevoel heb stil te liggen en je allerlei dingen gaat doen die je normaal met hoge golven niet durft, zoals haren wassen enzo. De laatste twee dagen nemen de leerlingen weer het schip over, dus het docententeam staat weer in de keuken erg gezellig! En vindt er lichte muiterij plaats, wij zijn naar het eiland Soa Miguel gestuurd ipv Faial (waar Horta op ligt) en gaan nu als enige van de 4 wedstrijdschepen niet naar de eindbestemming. De stemming had er even onder te leiden tot de leerlingen muiterij pleegden en eerder het schip overnamen! Gelukkig kregen we nu toestemming om toch naar Horta te gaan en daar liggen we nu als allereerste over de finishlijn!!! Jaja dat met zo’n achterstand, echt een supersnel schip dit! Hebben de leerlingen maar mooi gedaan. Traditioneel zijn we met de hele groep naar cafe Peter’s sport geweest om de geslaagde oversteek te vieren. Ik ben dus weer aan jullie kant van de Atlantic, met nog maar 4 weekjes te gaan is het einde nu echt in zicht. Eerst nog maar eens een weekje genieten van de Azoren, bedankt voor al jullie sailmailtjes dat is echt een hart onder de riem! Ben er erg door opgevrolijkt de laatste lootjes zijn soms best wel zwaar.