Leven op Zee

Daar zit je dan op het achterdek, genietend van het vooruitzicht van volle zee met het uitzicht op een steeds kleiner wordend beeld dat de naam Panama draagt. Tegen de golven in kleurt je gezicht langzaam groen en hangend boven de rode emmer waar je eten uit het oranje bord direct weer in verdwijnt vertoon je toch ernstige gelijkenissen met een stoplicht. Gelukkig breng je de rest zo nog een beetje aan het lachen die ook afleiding zoeken van het misselijke gevoel. Slingerend in je bed borrelt de volgende ochtend de vraag, over welke kant van de reling mogen we hangen vandaag?
Gelukkig zijn er goede vrienden om je bij te staan in lastige perioden als deze, mijn grote vriend is my big red emmer, Fred emmer. Dagenlang zijn we onafscheidelijk maar na een dag of 2/3 begin je weer te wennen en Fred en ik dus uit elkaar te groeien.
Nu klinkt het alsof het verschrikkelijk is aan boord maar deze ongunstige wind en stroming hebben we tot nu toe nog niet meegemaakt. Niet gek dat de boel een beetje is lam geslagen, maar na 3 dagen is iedereen weer helemaal bovenjan en begint het vertrouwde boordleven weer van genieten op zee.
Richting Cuba draait de wind zo gunstig dat we zelfs het groot zeil kunnen zetten en gaan we ontzettend hard en schuin! De mooie dingen van het leven op zee zijn onderandere een film kijken met een beamer projector op het grote zeil. Midden in een school dolfijnen belanden halverwege de schooldag, en na verduistering van het schip: verstoppertje spelen in het donker!
Nee het leven op zee is zo vervelend nog niet als je een beetje ingeslingerd bent ;)